Recensenten gerecenseerd

Bijna elke podiumvoorstelling passeert op een of ander moment wel eens het kritische oog van een recensent. Of het nu een nieuwe comedyvoorstelling zoals die van Amelie Albrecht is (‘Goe Genoeg’ op 25 mei in De Kern), een grote muziekproductie zoals ‘Costello’ door Mich Walschaerts en het Room13 Orchestra (op 26 januari laatstleden bij ons te gast) of een theatervoorstelling.

Elke artiest bereidt nauwgezet zijn voorstelling of optreden voor maar vaak is dat werk nog in ontwikkeling op het moment dat programmatoren van schouwburgen aan de mouw trekken van die artiesten om het volgende seizoensprogramma te vullen met cultureel lekkers. Dus bedenken artiesten en hun managers mooie woorden en spuien ze ideeën waarvan ze nog niet zeker zijn of die effectief tot het moois en lekkers zullen uitgroeien zoals ze het in hun hoofd hebben. En wij, in één van die schouwburgen die elk jaar een prachtig gevarieerd en interessante culturele staalkaart probeert aan te bieden, vertrouwen telkens weer op de mooie woorden over die onbestaande voorstelling. We weten namelijk dat het goed zal zijn. En toch… elke keer weer is het bang afwachten of voorstelling x of productie y ook werkelijk waarmaakt wat beloofd werd.

En dan volgen dus de recensenten die een voorstelling kunnen maken of kraken. Voor een artiest is zo’n recensent een zegen én een vloek tegelijk. Want eens je weet dat er iemand in de zaal zit die je voorstelling kritisch komt bekijken om er een stukje in de krant of online op een meer gespecialiseerd forum te plaatsen, is de druk toch nét iets hoger.

We hebben al recensies van voorstellingen en optredens gelezen waarvan we denken: nee, hier wordt de bal misgeslagen. Maar even vaak, of misschien zelfs vaker, moeten we toegeven dat de recensent het juist heeft. We zijn dan ook blij telkens we recensies lezen van producties die nog in onze zaal moeten komen. Zowel wanneer die kritisch of negatief zijn, als wanneer die lovend positief zijn. Want in het eerste geval weten we: daar kan nog aan gewerkt worden tegen de tijd dat de voorstelling naar ons komt, en in het tweede geval weten we: dat gaat gelezen en gedeeld worden op sociale media, dus goed voor de verkoop van de voorstelling en dus goed voor de artiest(en).

Costello (26 januari 2024 in De Kern) was een voorstelling waarvan we op het moment dat we hen uitnodigden naar De Kern, niet wisten wat het zou geven. Mich Walschaerts die samen met een 28 koppig orkest nummers van Costello in het Nederlands brengt. Dat is een gok. Een gok waar we vooraf goed over nagedacht hebben. Maar waarvan je weet: die Mich samen met een topensemble, die gaan niks verkeerd doen en keihard werken om hier een fantastisch optreden van te maken. En zo geschiedde. We waren dan ook heel blij met die lovende recensie op Concertnews door Bert Hertoghs (lees het artikel hier na).

En we waren even blij met de recensie over de première van Amelie Albrecht in De Standaard door Liv Laveyne (lees het artikel hier na). Amelie haar tweede volavond voorstelling wordt de hemel in geprezen (wellicht ook door het goede voorbereidende werk van Rik Van Geel die als voorprogramma het publiek warm maakte – we love Rik, nvdr.).

Dus, beste lezer, geloof niet alles wat de recensent u voorschotelt. Maar ook: lees het toch maar. Want dan kan je zelf bepalen of die gelijk had nadat je de voorstelling zelf beleefde. Want dat is wat boven alles uit steekt: het gevoel dat het publiek krijgt bij een voorstelling. Daar doen wij het voor. En per slot van rekening doen ook zij, onze dierbare artiesten, het daar voor.

Kristof Vancraybex
Programmator Comedy, Muziek, Film